همه ما روزانه و به فراخور رفع نیازهای ضروری، اجباری و تفریحی مان قدم به خیابان میگذاریم و در عمومی، خواسته و ناخواسته با رهگذران زیادی همقدم میشویم. اما فقط در مسیری مشترک. برای مدت زمانی نامشخص و بی آنکه یکدیگر را بشناسیم یا از مبدا و مقصد هم مطلع باشیم.
بدون گفتگو یا حتی نگاهی مستقیم. اما برای همه شهروندان در این هم قدمی یک نیاز مشترک اولویت دارد و آن ایجاد و انتقال حس امنیت به طرف مقابل است. حس خوبی که شاید بتواند شهر امروز ما را به شهری خوب و «همقدمی» را به «همسفری» تبدیل کند.
این گزارش برشهایی از همقدمی عکاس با رهگذران در مسیرهایی اتفاقی است.